wpisy na blogu

Kiedy 10 lat temu dom budowała siostra mojego męża zwana po prostu siostrą, nie zdawała sobie sprawy, że prowadzenie w tym czasie bloga budowlanego okaże się takie ważne. Całkiem niedawno z 11 letnim synem siostry przeczytaliśmy jej budowlane przygody od deski do deski. Młody zupełnie z innej perspektywy mógł spojrzeć na wiele spraw. Obserwowanie jego wyrazu twarzy, kiedy wodził wzrokiem po ekranie, było przyjemnością. Zaraz potem od razu doskoczył do mnie z pytaniem "ciocia, ciocia, a mama jeszcze coś pisała?" Niestety, też żałuję, że w pewnym momencie zaprzestała pisania. Dobrze się czytało o czymś, w czym uczestniczyło się od samego początku.  

Dlaczego o tym wspominam? Bo jestem przekonana, że za 10 lat, kiedy zasiądę przed ekranem monitora z moimi dziećmi i przeczytamy ten wpis, padną słowa: "No nie, a mogłam wybrać ten drugi kolor frontów",  albo "To był błąd. Trzeba było wybrać inny sposób otwierania szafek". Moja już wtedy dorosła córka pokiwa głową "mamuś, dlaczego nie chciałaś górnych szafek przy okapie..ech", a mój prawie dorosły syn, który będzie miał już wtedy niski tembr głosu i 190cm wzrostu powie "kuchnia jak kuchnia, ale trzeba było słuchać mądrych ludzi z bloga i robić pralkę na górze a nie na dole w kotłowni. Teraz muszę wiecznie biegać po schodach". 


I tak siedzę i dumam, jaki tu wybrać front szafek, żeby nie żałować. Biały czy drewniany? A jaki blat? Drewniany czy grafit? 



Jakie uchwyty? Ze stali szlachetnej czy czarne? Typowe czy wpuszczane? 

Albo uchwyty nakładane? 



A może zamykanie tip on? 



Czy zmywarka 45cm dla nas wystarczy biorąc pod uwagę fakt, że teraz mamy rzadko użytkowaną 60? Po prostu lubię zmywać ręcznie. A jak mi się kiedyś ręczne zmywanie "odwidzi"?


Czy układ funkcjonalny w kształcie G będzie tym optymalnym? Czy może w kształcie C?




No i zasadnicze pytanie, jaki minimalny budżet przewidzieć na urządzenie "serca" domu? Czy mogę zaoszczędzić na pewnych elementach, czy jednak nie warto?


Czym dłużej się zastanawiam, tym bardziej jestem przekonana, że gdzieś w środku zawsze będzie ta wątpliwość,  czy ten drugi wybór nie byłby lepszy. 


Pomimo wszystko cały czas są to całkiem przyjemne dylematy :)


Pozdrawiam. 

U nas na tapecie dolna łazienka. 

Szare płytki mamy...gres Vertigine. Dalej poszukujemy drewnopodobnych, ale na razie każdym brakuje tego czegoś. Jeśli już podoba nam się jakaś, to niekoniecznie pasuje do grafitowych Vertigine. Jeśli już znajdujemy taką, która pasuje kolorystycznie do Vertigine, to kształt nieodpowiedni...za duży, za mały, za kwadratowy, zawsze za-jakiś. . 

Łazienka 5,5 m2. W sam raz, żeby zmieścić w niej prysznic, WC,  bidet, umywalkę i rosłego faceta podczas porannej toalety. Ale musiała się odbyć rodzinna debata o tym, gdzie co ma stać, bo nie dla każdego tak od razu, z automatu, było oczywiste, że szyba prysznica walk-in ma chronić łazienkę przed zalaniem, a niekoniecznie ścianę, na której finalnie zawisnąć ma mały kaloryfer ;) (mężu pozdrawiam). Opamiętanie jednak przyszło zbyt późno i zobaczymy, jak teraz rozwiązany zostanie problem ułożenia płytek pod odpływ liniowy, którego już nie udało się przenieść we właściwe miejsce.   

Ostatecznie rozmieszczenie sprzętu będzie wyglądać tak (za wyjątkiem wyżej wspomnianego odpływu ☺ )



Miałam jeszcze jedną propozycję kompozycji płytkowej...bardziej odważną.  

 No cóż, nie przeszła :)  

Teraz trwa debata odnośnie do zagospodarowania kąta koło bidetu. Ja chcę półki,  połowica drewnianą szafkę. Mój argument: będzie ciekawiej. Argument połowicy: za dużo wycinanek. Konsensusu brak. 

W końcu padł kolejny argument z mężowskiej strony. Właściwie jest to marna próba zabicia mnie moją własną bronią, bo to ja przecież jestem zagorzałą przeciwniczką wszystkich zakamarków, na których zbiera się kurz. Ale to ja jestem również zagorzałą ścieraczką tego kurzu, więc argument do mnie nie dociera.
Przekonuję, namawiam, proszę...no i jaki będzie finał, dalej nie wiem. Jeszcze trochę czasu na podjęcie decyzji mamy, więc debatujemy dalej.

Pozdrawiam.

Zakończył się pewien etap budowy. Właściwie to budowanie się skończyło, a zaczęło urządzanie. Teraz poczuliśmy, że to NASZ DOM. Kiedy jechaliśmy podekscytowani pierwszy raz zobaczyć koniec prac nad elewacją, to był ten moment. Z dala nie widzieliśmy już budowy. Widzieliśmy NASZ DOM.

Dzieci już nie pytają: "tatusiu,  jedziesz na budowę?" Teraz dzieci pytają: "tatusiu,  jedziesz do DOMU?"


Jeszcze wiele pracy przed nami...już się zresztą zaczęła. Ja szlifuję ściany, połowica kładzie płytki. Ale już nie spędzamy czasu na budowie. Spędzamy ten czas w DOMU. Zamontowaliśmy gniazdka w DOMU. Założyliśmy żarówki w DOMU. Odkurzamy w DOMU. Może jeszcze w papierach nie uwzględniony, ale dla nas to już NASZ DOM. 








Ps. Znowu był ambitny plan ocieplenia poddasza samodzielnie. Ale zbiegiem okoliczności okazało się, że pan Sebastian też i takim zajęciem się para, więc jest gotowy wejść do NASZEGO DOMU już w następnym tygodniu....a że czas nas goni. Chyba rzeczywiście spadł nam z nieba. 

Pozdrawiamy.

Elewacja...szybka akcja 

Pomysłów na nią było kilka, a nawet kilkanaście. Zbyt dużo rozwiązań nam się podobało. Nawet drogą eliminacji trudno było wyłonić ten jeden jedyny pomysł. To niestety skutkowało całkowitym niezdecydowaniem, a jak wiadomo, brak zdecydowania równa się wielkie nic. Bo w końcu już byliśmy przekonani, że położymy tylko biały tynk i może z czasem coś się w naszych głowach zrodzi.   

I tu do akcji wkroczył pan Sebastian. Zaproponował strukturę dekoracyjną między oknami w kolorze brązu. Zaczął objaśniać technologię wykonania, z czego jedyną rzeczą jaką wyłapałam, była konieczność użycia...oleju kujawskiego. Popędziłam do sklepu i jeszcze wkładając go do koszyka wahałam się, czy aby nie lepszy byłby teraz tak popularny olej kokosowy nierafinowany, ale w końcu pan Sebastian chciał rzepakowy z pierwszego tłoczenia, to też taki dostał. 

I tak panowie pracują nad dekorem na ścianie,  a my cierpliwie czekamy na efekt końcowy. 

Pozdrawiamy.

Po miesięcznej przerwie ruszyliśmy pełną parą. 

Początkowo mozolnie...sami, a to dlatego, że ambitnie podeszliśmy do tematu elewacji. Po kilku dniach jednak wszystko zaczynało przybierać czarnych kolorów. Czas nagli, jeśli  przeprowadzka ma mieć miejsce jeszcze w tym roku, nie ma szans bez pomocy. 


I tak pan Sebastian spadł nam z nieba.  A właściwie z gór. Akurat właśnie tego dnia postanowił przenieść się na Śląsk i akurat tego dnia postanowił wrzucić swoją ofertę na olx i akurat tego dnia my postanowiliśmy poszukać pomocy wśród fachowców.  Po trzech dniach pan Sebastian z ekipą już rozkładał rusztowanie na naszej działce.


Zaskoczeni tempem postępujących prac nie zdążyliśmy zamówić podbitki. No niestety, wybrany wczesniej kolor tylko na zamówienie. Czas oczekiwania do tygodnia. Pan z hurtowni zaproponował inny odcień. Dostępny od ręki. Trochę ciemniejszy. CIEMNIEJSZY? To się gryzło z moją wizją.


- A czy ta podbitka od słońca nie zrobi się jaśniejsza? - zapytałam pana z hurtowni. 
- Nie, nie ma takiej opcji proszę pani. To jest bardzo dobry materiał. Nic się z nim nie stanie przez lata. Porządna firma.
- A jakby kupić podbitkę trochę mniej porządnej firmy to może ona trochę zjaśnieje ;) ? 
- Nie zjaśnieje. Co najwyżej się powygina :D. 


Powyginana podbitka jeszcze bardziej gryzła się z moją wizją niż ciemniejsza. Wzięliśmy, co było dostępne od ręki. I tak oto nasza zetka zaczęła przybierać finalny wygląd. Ale do końca jeszcze brakuje....oleju kujawskiego. O tym następnym razem.






Póki co...mamy drzwi :) . Z lustrem weneckim. Dziękujemy wszystkim, którzy pomogli nam podjąć decyzję. Światła do środka wpada wystarczająco jak dla nas. 



Pozdrawiamy.